Το τρίτο μέρος του αφιερώματος στον Αλέκο Κιτσάκη

Aναφέρεται τη συνεργασία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, αλλά και άλλα τεράστια ονόματα του λαϊκού τραγουδιού, καθώς και στα πιο αγαπημένα του τραγούδια.

Για τη μετά το 1954 πορεία του αναφέρει:   

Aλ. Κιτσάκης: Το 1954, γραμμοφώνησα τα τρία πρώτα μου τραγούδια με τον Βάϊο Μαλλιάρα τον κλαρινίστα. Η επόμενή μου δουλειά ήρθε το 1956 με τα εξής τέσσερα τραγούδια:  "Βλαχοθανάσης", "Βασίλω μου σ' αντάμωσα", "Λίτσα Βαγγελίτσα μου" και "Περιστεράκια όμορφα".

Με το συγκρότημα αδελφών Χαλκιά, όταν ο Αλέκος Κιτσάκης αρχίζει τις εμφανίσεις μαζί τους τραγουδώντας. Η συνεργασία μαζί τους, σημαδεύει την πορεία του.(1960)

Τα τραγούδια που μου άνοιξαν τα φτερά –στις αρχές της δεκαετίας του ‘60’ – ήταν: «Οι κλέφτες», το «Πάμε στο λόγγο για ξύλα μωρ Λένη», όπως και  το «Άσπρο τριαντάφυλλο κρατώ» που έκαναν το καθένα πάνω από 500.000 πωλήσεις. Ήταν οι πρώτες μου «βόμβες» στη δισκογραφία. Με τις επιτυχίες μου αυτές έκανα τον Μάτσα και πετούσε από τη χαρά του.

Με αυτά τα πρώτα τραγούδια άνοιξε ο δρόμος μου και έγινα ο μεγάλος Κιτσάκης. Μια πορεία που συνέχισα μέχρι σήμερα. Από εκεί και πέρα ακολούθησαν πολλά ακόμα σουξέ, όπως το «Αγάπη ξημέρωσε φεύγω» (το έγραψα αρχές του ’70), το «Τζουμέρκα μου περήφανα» και το «Στης Πάργας τον ανήφορο» (το είχα γράψει το ’64-65’) και έγινε ...παγκόσμιο σουξέ!

Φουστανελοφόρος, όπως εμφανιζόταν σε εκδηλώσεις της πανηπειρωτικής συνομοσπονδίας (1952)

Hpeiros.gr:Πόσα τραγούδια έχετε βγάλει;

Aλ. Κιτσάκης: Περίπου δυόμισι χιλιάδες (!). Τόσα τραγούδια έβγαλε αυτό το λαρύγγι… Είναι τόσα πολλά που κάποια μπορεί να μην τα θυμάμαι κιόλας. Σε πολλά έχω γράψει και τους στίχους. Τους οποίους εμπνέομαι από κάτι απλό, από κάτι αυθόρμητο. Ένα χαμόγελο, για παράδειγμα, μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για μένα. 

Στο κέντρο Green Park, συγκέντρωση Ηπειρωτών, ενώ τραγουδά σε εκδήλωση (1954)

Hpeiros.gr:Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;

Aλ. Κιτσάκης: Το αγαπημένο μου είναι το «Από το μηδέν ξεκίνησα»… Από το μηδέν ξεκίνησα και εγώ και το τι τράβηξα το ξέρει μόνο η ψυχή μου. Κανένας δεν μου έδωσε ούτε ένα βελόνι να ράψω εκείνο το τρύπιο παντελόνι... Μεγάλο τραγούδι, περιγράφει όλη μου τη ζωή. 


Hpeiros.gr:Με ποιους τραγουδιστές έχετε συνεργαστεί;

Aλ. Κιτσάκης: Με πολλούς. Και με αρκετούς του Λαϊκού τραγουδιού. Όπως με την Καίτη Γκρέι, το Στέλιο Καζαντζίδη, τη Μαριλένα, τη Ρίτα Σακελαρίου, την Τζένη Βάνου, τον Περικλή Περράκη και πολλούς ακόμα.

Mε το Βασίλη Σούκα στο Κλαρίνο , το Χριστόφορο Ζούμπα στη λαουτοκιθάρα, το Γιώργο Σούκα στη κιθάρα και το Στάθη Κάβουρα και τη Γιούλα Κοτρώτσου στο τραγούδι (1962)

Hpeiros.gr:Ποιος από αυτούς τους τραγουδιστές σας είχε εντυπωσιάσει πιο πολύ;

Aλ. Κιτσάκης: Ο Στέλιος Καζαντζίδης. Φοβερός τραγουδιστής αλλά ιδιόμορφος χαρακτήρας. Του έδιναν φοβερά λεφτά για να τραγουδήσει, εκατομμύρια. Αυτός έλεγε «ναι, ναι» και την τελευταία στιγμή μπορεί να το μετάνιωνε και να μην πήγαινε…

Και ο Μάτσας τον παρακαλούσε να πει κανένα τραγούδι. Οι μόνοι για τους όποιους ο Μάτσας είχε δώσει το ελεύθερο να γραμμοφωνούν ότι θέλουν, ήταν ο Καζαντζίδης και εγώ.

Εμένα με αγαπούσε πολύ ο Στέλιος. Θυμάμαι τραγουδούσα στο Βελούχι κι ερχόταν να με ακούσει. Και κάποια στιγμή παίρνει το μικρόφωνο και λέει: «Προσέξτε τον Αλέκο τον Κιτσάκη σαν τα μάτια σας. Να κάνετε προσευχή να ζήσει ο Κιτσάκης όσο γίνεται περισσότερα χρόνια, γιατί όσο περισσότερα χρόνια ζήσει, θα ζήσει κοντά του και το Δημοτικό τραγούδι». Μεγάλη κουβέντα… 

Με το Στέλιο Καζαντζίδη

Hpeiros.gr:Πόσα χρόνια τραγουδούσατε στο Βελούχι;

Aλ. Κιτσάκης: Τραγούδησα επί 24 χρόνια. Στην οδό Βεραντζέρου  ήτανε. Αλλά είχα κάνει βλακείες τότε. Θυμάμαι το 1970 είχε έρθει στο μαγαζί ένα πατριωτάκι μας (από τη Ζίτσα κοντά), Γιαγομάς Βασίλειος λεγότανε, καταστηματάρχης. Είχε ένα εστιατόριο αυτός. Είχε λεφτά. Έρχεται που λέτε στο μαγαζί και λέει «Σου δίνω 15 εκατομμύρια δραχμές να φύγεις από το Βελούχι και να έρθεις στο μαγαζί που θα ανοίξω στην πλατεία Βάθης». Τότε, το 1970, αυτά ήταν πολλά λεφτά. Σχεδίαζε να ανοίξει ένα μαγαζί με 500 άτομα χωρητικότητα, όταν όλα τα υπόλοιπα χωρούσαν μετά βίας 200 άτομα. Τότε ο κόσμος έβγαινε έξω, το Βελούχι κάθε μέρα ήταν γεμάτο. Δεν είναι όπως σήμερα που τα μαγαζιά περιμένουν να κάνουν 15 χορούς για να βγάλουν τα ‘σπασμένα’.

Και του λέω εγώ «Θα έρθω». Το ακούει η πεθερά του ιδιοκτήτη, η κα. Αφροδίτη Παπασπύρου και πέφτει λιπόθυμη κάτω.

Το βλέπω αυτό, τη λυπάμαι και αποφασίσω να μείνω. Με 1.200 δραχμές μεροκάματο. Και δεν πήγα.

Αγκαλιά με τον Αγέλη Λαμπρινό, συμμαθητή του από το Σκαγιοπούλειο Ορφανοτροφείο Πατρών και άλλους φίλους στο κέντρο Βελούχι (1961)

Καραβάνα λέγανε τον ιδιοκτήτη που είχε το ‘Βελούχι’, ‘μαλαγάνα’ τον λέω εγώ σήμερα. Και αυτό γιατί με τις τόσες μαλαγανιές που έκανε κατάφερνε και με κορόιδευε τόσα χρόνια. Μου είπε ψέματα σε πολλά πράγματα.

Πριν πάω στο ‘Βελούχι’ τραγούδαγα στο «Ελληνικό Γλέντι» με το Γιώργο τον Πόρο, ένα από τα μεγαλύτερα βιολιά που έχει βγάλει ποτέ η Ελλάδα και τη Σοφία την Κολλητήρη. Κι ερχόταν ο Καραβάνας και με ‘έψηνε’ να πάω στο Βελούχι, που το είχε ο πεθερός του. Στο τέλος του είπα ότι θα πάω αλλά μόλις τελείωνε η σεζόν στο μαγαζί που ήμουνα. Κι έτσι έκανα. Πήγα στο ‘Βελούχι’.

Βελούχι: Δίπλα του η Βάσω Χαρακίδα, στο κλαρίνο ο Βασίλης Σούκας και στην κιθάρα ο Γιώργος Σούκας (1968)

Ο πεθερός του που είχε το μαγαζί ήταν καταχρεωμένος. Χρωστούσε τότε 2,5 εκατομμύρια δραχμές τότε. Είχε βάλει και το σπίτι του, μια μονοκατοικία στην Ηλιούπολη, υποθήκη. Την πρώτη χρονιά που πήγα στο ‘Βελούχι’, το ’63, ο πεθερός ξεπλήρωσε όλα τα χρέη του…

Τραγουδούσα, που λέτε στο ‘Βελούχι’, κάθε βράδυ για 24 χρόνια. Και κατάφερε αυτός ο …μαλαγάνας με τα ψέματά του να με κρατήσει στο μαγαζί, παρά τις μαλαγανιές που έκανε. ‘Κρατούσα’ το μαγαζί μόνος μου. Απέναντι από ‘Βελούχι’ ήταν ένα άλλο μαγαζί ανταγωνιστικό η «Βοσκοπούλα». Και ο ιδιοκτήτης μου έδινε τριπλάσια λεφτά για να πάω. Αλλά εγώ ήθελα να μην κρεμάσω το Καραβάνα. Τόσο αγαθός ήμουνα.

Από τις νυχτερινές εμφανίσεις του στο Βελούχι (1972)

Να σας πω και ένα ακόμα συμβάν για να δείτε πόσο αγαθός ήμουν. Θυμάμαι ήταν Νοέμβριος  του 1976 που είχα πάει στη Νέα Υόρκη για να τραγουδήσω  σ’ ένα μαγαζί, το ‘Αλιμπάμπα’. Το μαγαζί το είχε ένας Ηλίας από τη Θήβα. Και ξεκινάω να λέω ένα τραγούδι, το «Χριστούγεννα στην Ξενιτιά», μοιρολόι. Και πέφτει ένα κλάμα στο μαγαζί, άλλο πράγμα. Και αρχίσανε να μου ρίχνουν συνέχεια λεφτά. Τέσσερις χιλιάδες δολάρια μόνο γι’ αυτό το τραγούδι. Κάθισα έναν μήνα εκεί. Και έρχεται ένας από την Τρίπολη, πελάτης, και μου έκανε την εξής πρόταση: Μου πρότεινε 3.000 δολάρια την ημέρα για να τραγουδάω στο μαγαζί του. Αλλά εγώ αρνήθηκα γιατί δεν ήθελα να αφήσω το ‘Βελούχι’, τους πελάτες και τον Καραβάνα. Και έτσι επέστρεψα πάλι στην Ελλάδα.

Για να μην χαλάσω το κέφι του Καραβάνα, ενός ανθρώπου που μου έκανε πολλά κακά. 

Bελούχι: Βασίλης Σούκας στο κλαρίνο, Ευγενία Βέρα, Έφη Γεωργακοπούλου, Νίκος Βέρας, Γέωργιος Σούκας στην κιθάρα, Ηλίας Κολλητήρης στο βιολί και κάτω αριστερά ο αδελφός του Σταύρος

Hpeiros.gr:Τι άλλο σας έχει κάνει;

Aλ. Κιτσάκης: Αν σας πω δεν θα το πιστέψετε. Παρά το ότι δούλευα εκεί 24 χρόνια ως τραγουδιστής αυτός με είχε δηλώσει ως γκαρσόν…! Για να πληρώνει λιγότερα στο ΙΚΑ. Και όταν ήρθε η ώρα να πάρω τα ένσημα και το επικουρικό, πήρα 370 ευρώ σύνταξη! Σαράντα χρόνια ξενύχτια μέσα στο υπόγεια για 370 ευρώ. Γι’ αυτό που μου έκανε αυτός ο μαλαγάνας δεν θέλω να τον βλέπω στα μάτια μου. Αυτός σήμερα έχει ένα μαγαζί στο Μπραχάμι. Τον ‘έφτιαξα’ κι αυτός μου φέρθηκε με αυτό τον τρόπο. Γι’ αυτό σας λέω δεν θέλω να τον ξαναδώ.

Hpeiros.gr:Αυτή η στάση του, σας έχει φέρει σήμερα σε δύσκολη οικονομική κατάσταση;

Aλ. Κιτσάκης: Κοιτάξτε να δείτε. Αν δεν είχα κάνει μια καλή οικονομική διαχείριση μπορεί και να είχα πρόβλημα σήμερα. Γιατί με εκμεταλλευτήκαν και έβγαλαν αρκετοί, λεφτά από μένα. Σκεφτείτε ότι υπάρχουν παλιοί μεγάλοι τραγουδιστές που δεν έκαναν καλή διαχείριση και σήμερα αντιμετωπίζουν προβλήματα. 

Hpeiros.gr:Να πούμε κάτι άλλο τώρα. Τα χρόνια της χούντας είχατε βιώσει κάποια περιστατικά;

Aλ. Κιτσάκης: Να σας πω. Όταν έγινε η δικτατορία έπαιζαν δικά μου τραγούδια. Και είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι συμμετείχα και εγώ στο πραξικόπημα… Έλεγε ο κόσμος: «Για να βάζουν τραγούδια του Κιτσάκη άρα είναι κι αυτός μέσα στη χούντα».

Αυτό με είχε στεναχωρήσει διότι ουδεμία σχέση είχα με όλη εκείνη την κατάσταση.

Θυμάμαι το Πάσχα του 1968, ο Ιωαννίδης ήθελε να διοργανώσει ένα πάρτι στην ΕΑΤ ΕΣΑ. Και είπε να φωνάξει εμένα να τραγουδήσω. Με παίρνει λοιπόν τηλέφωνο ο ίδιος ο Ιωαννίδης και μόλις άκουσα το όνομα του με έλουσε κρύος ιδρώτας. Φοβήθηκα. Μου έπεσε το τηλέφωνο από τα χέρια. Παναγία μου, είπα. Και μου λέει «θέλω να έρθει να τραγουδήσεις για την ΕΣΑ και για την Κυβέρνηση».

Και του απαντάω «Στρατηγέ μου, δεν μπορώ να έρθω». «Τι είπες;» μου λέει με αυστηρό τόνο. Του βρίσκω μια δικαιολογία ότι δεν μπορώ να πάω και μου απαντάει «Ποιόν να πάρουμε να τραγουδήσει». Και του προτείνω τον Κόρο. Σκέφτηκα λογικά, παίζανε τραγούδια δικά μου στο πραξικόπημα και δεν ήθελα να συνδεθεί το όνομα μου με αυτή την κατάσταση. Τον πείθω και μετά παίρνω τηλέφωνο τον Κόρο και του λέω ότι είναι διαταγή του Ιωαννίδη να πάει  να τραγουδήσει στο πάρτι της ΕΣΑ. Κι έτσι σώθηκα. Αν πήγαινα εγώ θα είχε αμαυρωθεί το όνομα μου.  

Φαντάρος στη Δράμα από όπου και απολύθηκε από το στρατό (1959)

Hpeiros.gr:Με τη γυναίκα σας πώς γνωριστήκατε;

Aλ. Κιτσάκης: Από τον Παύλο Σακκά, έναν μπάρμπα της που ήταν αστυνομικός. Αυτός ήταν ένας άγιος άνθρωπος που με αγαπούσε πολύ και με στήριζε. Από τους Μελιγγούς Ιωαννίνων κατάγεται. Μια μέρα που λέτε είχε πει στην πεθερά μου, την οποία φωνάζω Τζαβέλαινα κι εκτιμάω αφάνταστα, θα σας φέρω τον Κιτσάκη στο σπίτι.  

Πήγα που λέτε στο σπίτι, την είδα και την ερωτεύτηκα. Ευτυχώς ο Θεός με λυπήθηκε και μου έστειλε αυτή τη γυναίκα. Την Κατερίνα. Εν έτη 1976. Άξια γυναίκα. Της έχω βγάλει πολλά τραγούδια. Όπως το «Σε όλο τον κόσμο θα το πω. την Κατερίνα αγαπώ» ή το «Σ’ αγαπώ Κατερίνα και θα κάψω την Αθήνα, για το κέφι το δικό σου και για το χαμόγελο σου». Σπουδαίο τραγούδι.

Mε τη γυναίκα Κατερίνα ενώ ποζάρουν στη καφετέρια "Αθηναϊκόν" για το Hpeiros.gr

Ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να έχει ένα καλό σύντροφο δίπλα του. Μεγάλη υπόθεση. Αν δεν είχα την Κατερίνα θα είχα πεθάνει.

Παντρευτήκαμε στις 30 Μαΐου του 1987. Στην εκκλησία Αγία Σοφία στο Νέο Ψυχικό. Είχε έρθει 3.000 κόσμος. Οκτώ άλογα άσπρα έφεραν τη νύφη. Μεγάλο γεγονός.

Ήταν ο δεύτερός μου γάμος. Είχα παντρευτεί πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 1966 με μια Αγλαϊα από τη Λαμία, αλλά ο γάμος αυτός δεν κράτησε πάνω από δύο χρόνια. Πήραμε διαζύγιο κοινή συναινέσει. Δεν έκανα παιδιά μαζί της οπότε είναι όλα καλά από αυτό το θέμα. 

Mε τα πεθερικά του στο κέντρο που τραγουδούσε

Hpeiros.gr:Και μετά ήρθε ο γιός…

Aλ. Κιτσάκης: Ναι. Μετά ήρθε ο γιος, ο Κωνσταντίνος ο μέγας ο νεότερος. Σπουδάζει πληροφορική. Το τραγούδι το έχει στο αίμα του, αλλά του το έχω ξεκαθαρίσει, πρώτα να γίνει καλός άνθρωπος, να μάθει γράμματα και μετά το τραγούδι. Δεν θέλω να περάσει τις δυσκολίες που βίωσα εγώ. 

Mε τον Ηλία Κυριάκη, γραμματέα της Πανηπειρωτικής Ένωσης και το γιό του Κωνσταντίνο σε ηλικία οκτώ ετών (1996)

Hpeiros.gr:Τι συμβουλές του έχετε δώσει;

Aλ. Κιτσάκης: Πάρα πολλές. Να λατρεύει την Ήπειρο, να αγαπάει τους γονείς του, να σέβεται την παράδοση και να είναι καλό παιδί και σεμνός. Να γίνει κύριος στην κοινωνία και το τραγούδι να το έχει σαν χόμπι. Επίσης του έχω επισημάνει ότι δεν  πρέπει να του γίνει έμμονη ιδέα να ξεπεράσει τον πατέρα του. Κι ευτυχώς το παιδί μου δεν σκέφτεται έτσι.  

Με το γιό του Κωνσταντίνο σε μικρή ηλικία

 
Hpeiros.gr:Η αγαπημένη σας ομάδα ποια είναι; Έχετε γράψει και τον ύμνο του ΠΑΣ…

Aλ. Κιτσάκης: O ΠΑΣ Γιάννινα είναι η αγαπημένη μου ομάδα. Η δεύτερη είναι ο Ολυμπιακός. Και έγινα Ολυμπιακός από το γιό μου τον Κωνσταντίνο. Ο πεθερός μου τον έκανε και αυτός με τη σειρά του έκανε εμένα Ολυμπιακό. Όμως όλες τις ελληνικές ομάδες τις αγαπάω. Χαίρομαι όταν πάνε καλά και προχωράνε μπροστά. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο, μου αρέσει να το βλέπω να προοδεύει.

Θυμάμαι, δε, την ιστορική πορεία που είχε κάνει ο Παναθηναϊκός το 1971 και είχε φτάσει μέχρι τον τελικό. Την είχα παρακολουθήσει όλη την πορεία από κοντά. 

Hpeiros.gr:Είχατε πάει τότε και στο Γουέμπλεϊ;

Aλ. Κιτσάκης: Ναι είχα πάει στον τελικό. Θυμάμαι τον Πούσκας. Πίστευα σ’ αυτόν. Ήταν μεγάλος προπονητής. Μπήκε, που λέτε, ο Παναθηναϊκός στο Γουέμπλεϊ και όλος ο κόσμος φώναζε, «Πούσκας, Πούσκας». Ξέρετε τι πράμα είναι να παίζει μια ελληνική ομάδα στο εξωτερικό και όλος ο κόσμος να αποθεώνει τον προπονητή της. Ξέρετε τι προπόνηση έκανε στον Αντωνιάδη που ήταν ψηλός για να τον κάνει πιο ευκίνητο; Tον έβαζε και μάζευε τις κότες μέσα από τα κοτέτσια. «Πιάσε την κότα» του έλεγε και ο Αντωνιάδης έτρεχε – ήθελε να του «σπάσει» τη μέση, γιατί ήταν …μονοκόμματος. Τον Αντωνιάδη τον βοήθησε πολύ και ο Δομάζος ώστε να αναδειχθεί. Ο Δομάζος, παιδιά, ήταν ο πιο ολοκληρωμένος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Αλλά και ο Παπαιωάννου της ΑΕΚ ήταν κορυφή. Ήταν τότε ο μόνος Έλληνας ποδοσφαιριστής που είχε βάλει γκολ στον Γιασίν. 

Hpeiros.gr:Από την μεγάλη ομάδα του ΠΑΣ Γιάννινα της δεκαετίας του ’70 τι θυμάστε;

Aλ. Κιτσάκης: Κοίταξε να δεις, είχαμε την τύχη τότε να φέρουμε τον Ντε Φαρία και τους Αργεντινούς παικταράδες, με τον Αλβαρέζ, τον Γκομέζ, αλλά και όλους τους υπόλοιπους. Ο ΠΑΣ δίδαξε ποδόσφαιρο τότε. Κατέβαινε η ομάδα στο γήπεδο και έτρεμαν όλοι. Πηγαίνανε στα Γιάννενα και τρέμανε. Ερχόντουσαν μεγάλες ομάδες, όπως η ΑΕΚ με τον Παπαϊωάννου και φεύγανε ηττημένες. Και η φετινή ομάδα του Όγιος πάντως έδειξε τέτοια δείγματα. Είναι μεγάλη τονωτική ένεση για τον κόσμο του ΠΑΣ να βλέπει την ομάδα να παίζει έτσι.

Hpeiros.gr:Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτή η αλλαγής της ομάδας φέτος;

Aλ. Κιτσάκης: Σε πολλά, στη νέα διοίκηση, στο προπονητή, στους παίκτες, στις μεταγραφές. Όπως είναι, για παράδειγμα, η απόκτηση του Ριμόλντι. Πολύ καλός παίκτης αλλά και καλό παιδί, εγώ έκανα την παρουσίαση του το καλοκαίρι (άσχετα αν δεν τα βρήκε με την ομάδα). Αλλά και με το Λουτσιάνο ανέβηκε πολύ η ομάδα, απέκτησε χαρακτήρα. Είμαστε περήφανοι για τον ΠΑΣ γιατί είναι ηπειρώτικη ομάδα.

Hpeiros.gr:Για το Χριστοβασίλη ποια είναι η γνώμη σας;

Aλ. Κιτσάκης: Είναι ο καλύτερος πρόεδρος που θα μπορούσε να είχε στην παρούσα φάση ο ΠΑΣ Γιάννινα. Λατρεύει την ομάδα. Όπως έχω ξαναπεί το 1986 που ήμουνα σε μια περιοδεία στη Νέα Υόρκη, με πήρε ο Χριστοβασίλης με το αμάξι του και μου έβαλε τον ύμνο του ΠΑΣ Γιάννινα. «Αλέκο μου, η ζωή μου είναι ο ΠΑΣ Γιάννινα», μου είπε. «Το όνειρο μου Αλέκο είναι, άμα κάνω πολλά λεφτά  και γυρίσω στην Ελλάδα να πάρω την ομάδα στα χέρια μου και να την φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ». Το αίμα του είναι Τζουμερκιώτικο και θέλει να φτιάξει και ένα γήπεδο αντάξιο της ομάδας.

To γήπεδο είναι μεγάλο μαράζι. Είναι κρίμα για μια ομάδα σαν τον ΠΑΣ να μην έχει ένα γήπεδο ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Το γήπεδο είναι σημαντικό και για να μπορεί να πηγαίνει ο κόσμος και να χαίρεται το ματς. Και το χρειάζεται αυτό ο κόσμος. Είμαστε στις ομάδες που έχουν τους πιο πολλούς φιλάθλους στην Ελλάδα: Πέμπτοι πανελλαδικά. Αν, λοιπόν, φτιάξουμε ένα καλό γήπεδο θα πηγαίνουν όλοι, θα γεμίζει. Ο Γιώργος Χριστοβασίλης, που είναι φίλος μου, πιστεύω ότι θα το κάνει, το έχει βάλει πείσμα. Είχε πάει και στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για να πάρει τη στήριξη του για το νέο γήπεδο.

Hpeiros.gr:Θα μας πείτε λίγα λόγια για το πώς εμπνευστήκατε τον ύμνο του ΠΑΣ Γιάννινα;

Aλ. Κιτσάκης: Αγαπούσα το ποδόσφαιρο και όταν άρχισε η ομάδα αυτή να ανδρώνεται, να παίζει αυτό το σπουδαίο ποδόσφαιρο την δεκαετία του ‘70, ερχόταν ο κόσμος και μου έλεγε «Έχεις βγάλεις τόσα τραγούδια, βγάλε κι ένα για την ομάδα μας, τον ΠΑΣ». Και έτσι ξεκίνησα να γράφω αυτόν τον ιστορικό ύμνο, που, κατά εμένα, έχει την ίδια ιστορική σημασία με τον ύμνο του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Ένα ύμνο που έχει τόσο όμορφα λόγια, τόσο ωραία μουσική που ξεσηκώνει τον κόσμο.  
Και όχι μόνο στην Ήπειρο. Θυμάμαι πήγαινα τραγουδούσα στα Τρίκαλα και είχα 50 παραγγελίες (!) για να πω τον ύμνο του ΠΑΣ Γιάννινα.   
Τώρα που η ομάδα ανέβηκε στην Σούπερ Λίγκα έχω ετοιμάσει έναν δεύτερο ύμνο.   
 
Hpeiros.gr:Να ξεφύγουμε λίγο από τον ΠΑΣ Γιάννινα και να ξαναμιλήσουμε για το τραγούδι. Αλήθεια ποια στοιχεία θα πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης για να θεωρείται μεγάλος;

Aλ. Κιτσάκης: Για να γίνει κανείς μεγάλος καλλιτέχνης πρέπει να έχει ίσκιο. Πρέπει όταν τραγουδάει να ξεσηκώνει τους πάντες. Δεν είναι ωραίο όταν τραγουδάει να μην σηκώνεται κανείς να χορέψει. Μου αρέσει, παιδιά, όταν πάω σε εκδηλώσεις για να τραγουδήσω και βλέπω τη νεολαία να σηκώνεται όλη και να χορεύει. Αυτό είναι χάρισμα. Να τους σηκώνεις όλους. Είναι φοβερό, να είμαι τόσο χρόνια τραγουδιστής και να με λατρεύει ο κόσμος ακόμα. Και κυρίως η νεολαία.

O Aλέκος Κιτσάκης τραγουδά και η Χαρούλα Λαμπράκη χορεύει (1971)

Hpeiros.gr:Και που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτή η αγάπη του κόσμου;

Aλ. Κιτσάκης: Τον αγάπησα τον κόσμο και με αγάπησε και αυτός. Γιατί ο κόσμος σε βλέπει και σε κρίνει. Είναι η δουλειά μας τέτοια παιδιά. Εγώ τα πρόσεχα αυτά, δεν υποτιμούσα κανέναν, σεβόμουν τον κόσμο. Η συμπεριφορά είναι το μέγιστο. Και τo μεγαλύτερο πλήγμα για τον καλλιτέχνη είναι να τραγουδάει και να μην ξεσηκώνει τον κόσμο.

Aναμνηστική φωτογραφία με θαυμαστή του

Hpeiros.gr:Ακόμα τραγουδάτε σε μαγαζί;

Aλ. Κιτσάκης : Κοίταξε να δεις προτάσεις έχω πολλές αλλά επιλέγω που θα τραγουδήσω. Για μένα το τραγούδι είναι διασκέδαση, μου δίνει δύναμη, δεν θέλω να το κάνω με άγχος. Με αρρωσταίνει αυτό. Και επειδή πέρασα και μια περιπέτεια υγείας δεν θέλω να επιβαρύνω περισσότερο τον εαυτό μου. 

Hpeiros.gr:Αν επιτρέπεται τι προβλήματα υγείας αντιμετωπίσατε;

Aλ. Κιτσάκης: Α, είναι μεγάλη ιστορία. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 2005 όταν πήγα στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, αυτή τη μεγάλη ψυχούλα που λέγεται Κάρολος Παπούλιας. Σημειώστε, ότι για μένα είναι ο μεγαλύτερος και καλύτερος Πρόεδρος που έβγαλε ποτέ η Ελληνική Δημοκρατία. Τον αγαπώ και με λατρεύει. Έχει ανεκτίμητα ψυχικά χαρίσματα και λατρεύει το δημοτικό (και ιδιαίτερα το ηπειρώτικο) τραγούδι. Το αίμα του είναι ηπειρώτικο, είναι από το Πωγωνιανή Ιωαννίνων (είχε σπίτι στο νησί αλλά γεννήθηκε στην Πωγωνιανή). Μόλις τον δεις σε κάνει οπαδό.

Παίρνω το Σταύρο τον Καψάλη με το κλαρίνο και πάμε να πούμε τα κάλαντα στον Πρόεδρο. Ήταν 23 Δεκεμβρίου, προπαραμονή, έπαιζε το κλαρίνο, τραγουδούσα εγώ, ευτυχισμένος ο Πρόεδρος.

Φεύγω λοιπόν από το προεδρικό Μέγαρο και πάω σπίτι. Λέω στον Κωνσταντίνο, το γιό μου, πάω να αλλάξω τώρα. Τραβάω να αλλάξω και ξαφνικά πέφτω ξερός…

Μέχρι τότε, το 2005, πέρα από ασπιρίνες και depon δεν είχα πάρει άλλο φάρμακο.

Χειραψία και ανταλλαγή ευχών με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, λίγο μετά τα κάλαντα που του είπε στο Προεδρικό Μέγαρο (2005)

Παίρνει ο γιος μου τηλέφωνο τον κουνιάδο μου, τον Παύλο, κατεβαίνει κάτω αυτός, εγώ εκείνη τη στιγμή δεν καταλάβαινα τίποτα. ‘Έρχεται και η γυναίκα από τη ΔΕΗ που δούλευε και με πάνε στον Ερυθρό Σταυρό.

Ευτυχώς το όνομα με έσωσε (…) γιατί αμέσως με εξέτασαν. Είχα πάθει εγκεφαλικό και έμφραγμα καρδιάς. Και τα δύο μαζί! Και για άλλη μια φορά ο Θεός ο μεγάλος –δεν είμαι άνθρωπος της Εκκλησίας αλλά όποτε πάω ανάβω ένα κεράκι και ζητάω από το Θεό  να με βοηθήσει να είμαι σωστός άνθρωπος- με βοήθησε.

Το εγκεφαλικό, όμως, αφήνει κουσούρια, άλλοι δεν μπορούν καν να μιλήσουν. Φανταστείτε να μην μπορούσα να τραγουδήσω, δεν θα το άντεχα… Για μένα το τραγούδι είναι η ζωή μου. 
Έπρεπε να επανέλθω. Άρχισα τις φυσιοθεραπείες και ευτυχώς αυτή η περιπέτεια υγείας δεν μου άφησε κανένα κουσούρι. Και επανήλθα στο σπίτι όπως ακριβώς ήμουν πρώτα. Και τραγουδάω ακόμα καλύτερα τώρα!

Hpeiros.gr:Και δεν είχατε καμιά άλλη περιπέτεια με την υγεία σας από τότε;

Aλ. Κιτσάκης: Όχι ακριβώς, Το 2007 με είχε πιάσει ένας ανεξιχνίαστος βήχας. Είχα πάει να πάρω το γιό μου από τα ΤΕΙ, Ιούλιος, και με πιάνει ένας δυνατός βήχας. Λέω θα περάσει. Αλλά τίποτα, ο βήχας επέμενε. Ειδικά όταν κοιμόμουνα με διάλυε. Δεν είχα πυρετό, ούτε γρίπη που να το δικαιολογεί (η γρίπη, που λέτε, είναι η χειρότερη αρρώστια για τον τραγουδιστή. Επηρεάζει τα φωνητικά όργανα και δεν μπορεί να τραγουδήσει). Όταν τραγούδαγα δεν με έπιανε. Όταν όμως ξάπλωνα με πέθαινε.

Τα σιρόπια που είχα μαζέψει τότε, σωρό. Παντού είχα πάει, σε παθολόγους, και που δεν πήγα. Τίποτα.

Θυμάμαι δύο μέρες μετά τη γιορτή της Μεγαλόχαρης, τότε ήμουν στο σπίτι μου στα Γιάννινα, σηκώνομαι το βράδυ λουσμένος από τον ιδρώτα.

Ήταν 3 η ώρα το βράδυ, ήμουν καταϊδρωμένος και για πρώτη φορά δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Σηκώνεται η γυναίκα, με παίρνει και με πάει στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. 

Πάω που λέτε εκεί, έπεσαν όλοι οι γιατροί της κλινικής πάνω μου να με εξετάσουν. Μου έβαλαν το οξυγόνο και μπήκα στην εντατική. Βρήκαν ότι δούλευε η καρδιά μου στο 30%.

Μετά από 15 ημέρες βγαίνω από την εντατική και λέει ο γιατρός στη γυναίκα μου,  ότι πρέπει να κάνω στεφανιογράφημα για να φανεί σε τι κατάσταση είναι η καρδιά. Πάμε λοιπόν στο καρδιολόγο μου, Νέαρχος Νεάρχου λέγεται, από την Κύπρο κατάγεται, με λατρεύει, με προσέχει σαν τα ματιά του. Το κάνω και αποκαλύπτεται το μυστικό. Η εξέταση έδειξε μια καρδιά σμπαραλιασμένη και ως εκ τούτου έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω by-pass.

Είσαι τραγουδιστής μου λέει, πρέπει να επανέλθεις γρήγορα, και με το by-pass θα είσαι εντάξει σε ένα μήνα. Ζητάω λοιπόν από τον Νέαρχο να μου συστήσει ένα καλό γιατρό για να μου κάνει την επέμβαση. Και μου λέει ότι στο Ερρίκος Ντυνάν υπάρχει ένας μεγάλος καρδιολόγος γιατρός, χειρούργος.

Πάει που λέτε η γυναίκα μου στο Ερρίκος Ντυνάν, βρίσκει το γιατρό, Σωτήρης Πράπας λεγότανε (από το Συκούριο Λάρισας κατάγεται). Του εξηγεί την κατάσταση και της απαντάει: «Μην μου πεις ότι είσαι η γυναίκα του μεγαλύτερου Έλληνα τραγουδιστή στο Δημοτικό τραγούδι;». «Tι έπαθε ο Αλέκος;»  και συνέχισε: «Εγώ είμαι Βλάχος. Και όταν πρωτοκατάλαβα τον εαυτό μου στη ζωή, τα πρώτα τραγούδια που άκουσα στην καλύβα που γεννήθηκα ήταν του Αλέκου Κιτσάκη. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που ήρθατε σε μένα για να το κάνω καλά. Θα τον κάνω παιδί, 30 χρόνια νεότερο…».

Πήγα που λέτε και μου έκανε την εγχείρηση. Πεντέμισι ώρες κράτησε. Την έκανε αυτός ο μεγάλος καρδιοχειρούργος, ο οποίος είναι και Διευθυντής της Καρδιολογικής Κλινικής στο Ερρίκος Ντυνάν. Και με έκανε όπως το είπε. Με ανανέωσε. Και τώρα τραγουδώ ακόμα καλύτερα». Θα ζεις 130 χρόνια», μου είπε «έχεις πολλά ακόμα να προσφέρεις στην Ελλάδα, γιατί είσαι εθνικός τραγουδιστής». Μην σου πω ότι θα ζήσεις και 150 χρόνια» έλεγε και γελάγαμε.

Και όμως παιδιά πραγματικά αισθάνομαι πολύ καλύτερα τώρα. Δόξα τω Θεώ, αυτή η περιπέτεια τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο. Συνολικά όλη αυτή η ιστορία με το εγκεφαλικό και το by-pass μου κόστισε 160.000 ευρώ, μάλιστα. Και λέω ρε παιδιά, αν δεν είχα φράγκο, τι θα γινόταν; Τραγούδησα χιλιάδες φορές τσάμπα, για τους συλλόγους, για τον κόσμο. Πήγαινα πολλές φορές όταν με καλούσανε σε εκδηλώσεις για να τραγουδήσω και δεν έπαιρνα φράγκο. Και λέω, αν δεν ήμουνα συντηρητικό άτομο, αν δεν ήμουνα οικονόμος και γύριζα από εδώ και από εκεί στα μαγαζιά σπαταλώντας λεφτά, τι θα έκανα; Γιατί παιδιά είναι πολλά τα παραδείγματα μεγάλων τραγουδιστών που την έχουν πατήσει έτσι.

Hpeiros.gr:Ας επιστρέψουμε πάλι στο τραγούδι. Πώς βλέπετε το δημοτικό τραγούδι σήμερα;

Aλ. Κιτσάκης: Δυστυχώς, το δημοτικό τραγούδι σήμερα, από θέμα προβολής, είναι μηδέν. Μηδέν. Θέλω να πω ότι πρέπει να βοηθήσουν και τα μέσα ενημέρωσης για να αναδειχθεί πάλι το δημοτικό τραγούδι. Να τον προβάλουν. Αν δεν το προβάλεις δεν γίνεται τίποτα. Η διαφήμιση παίζει το σπουδαιότερο ρόλο σήμερα. Πρέπει να βοηθήσουν όλοι, η Πολιτεία πρώτη και κατά κύριο λόγο. Σε μια εκδήλωση που είχε γίνει για να με τιμήσουν ήταν και ο Λευτέρης Ζαγορίτης, ο Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας. Και του είπα του Ζαγορίτη (τότε Υπουργός Πολιτισμού ήταν ο Λιάπης) «βάλτε μωρέ έναν άνθρωπο μέσα στον Υπουργείο Πολιτισμού  που να ξέρει τι σημαίνει δημοτικό τραγούδι. Να ξέρει τι σημαίνει δημοτικό τραγούδι, να ξέρει ποιος είναι ο Κιτσάκης, ποια είναι η Τασία Βέρα, ποια είναι η Σοφία Κολλητήρη, ποιος είναι ο Στάθης Κάβουρας και άλλοι τόσοι μεγάλοι του δημοτικού τραγουδιού. Αυτός γεννήθηκε στα σαλόνια (σ.σ. υπονοώντας τον τότε Υπουργό Πολιτισμού» και εγώ στα αλώνια.

Εορτή του Σουλιού στην Παραμυθι, όπου διακρίνονται ο Άλκης Στέας (πρώτος από αριστερά του Κιτσάκη), Ναπολέων Δάμος (πρώτος από δεξιά του Κιτσάκη), Βασίλης Μπατζής (δεύτερος από δεξιά του Κιτσάκη) και Στέλιος Μπέλος (1974)

Hpeiros.gr:Πιστεύετε ότι υπάρχουν σήμερα συνεχιστές του δημοτικού τραγουδιού;

Aλ. Κιτσάκης: Το δημοτικό τραγούδι είναι ριζωμένο στην ψυχή του ελληνικού λαού. Δεν μπορεί ποτέ να σβήσει. Γιατί αποτελεί την ιστορία του Έθνους, την ταυτότητα του. Και εκτός αυτού ενώνει τους Έλληνες. Γι΄ αυτό και δεν θα σταματήσουν να βγαίνουν τραγουδιστές του δημοτικού τραγουδιού. Όμως, δυστυχώς, δεν νομίζω ότι θα ξαναβγεί κάποιος τραγουδιστής ‘βόμβα’, που να πουν αυτός είναι κορυφή. Προς το παρών πολλά παιδιά τραγουδούν καλά, αλλά δεν έχει εμφανιστεί αυτός ο τραγουδιστής που θα πάρει τη σκυτάλη, το μεγάλο όνομα.

Και αυτό διότι δεν υπάρχει κίνητρο (βλέπε λεφτά) για να δουλέψουν πάνω στο δημοτικό. Οι νέοι τραγουδιστές προτιμούν να χωθούν σε κανένα μαγαζί για να πουν κανένα λαϊκό ώστε  να οικονομήσουν ότι μπορούν. Σήμερα μπορεί να γίνει τραγουδιστής ο οποιοσδήποτε. Δεν είναι όπως παλιά. Άνθρωποι που δεν κάθονται στην καρέκλα, όπως εγώ παλιά, δεν υπάρχουν πια.

Και εκτός αυτού ένας τραγουδιστής του δημοτικού τραγουδιού πρέπει να ξέρει ορθοφωνία. Υπάρχουν πολλοί που δυστυχώς δεν καταλαβαίνεις τι λένε. Και αυτό είναι άσχημο. Aλλά και οι στίχοι του τραγουδιού πρέπει να βοηθάνε. Ξέρετε σε πόσα τραγούδια έχω «φτιάξει» τους στίχους για να τους καταλαβαίνει ο κόσμος;

Η ορθοφωνία είναι το σπουδαιότερο πράμα. Να τραγουδάς καθαρά και να σε καταλαβαίνει ο κόσμος. Να ξέρεις πότε να πάρεις αναπνοή. Πρέπει να ξέρεις σε τι εύρος φθάνει η φωνή σου. Αυτό είναι μουσική παιδεία, να ξέρεις τι τραγουδάς.

Hpeiros.gr:Αν κάποιος το αποφασίσει τελικά να ασχοληθεί με το δημοτικό τραγούδι, τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνει για να πετύχει;

Aλ. Κιτσάκης: Το δημοτικό τραγούδι πρέπει να το πιστεύεις. Να προέρχεσαι από οικογένεια που να στο έχει εμφυσήσει μέσα σου, να κυλάει στο αίμα σου. Για να δείξει, δε, ένας τραγουδιστής τις ικανότητες του στο δημοτικό πρέπει να πει ένα κλέφτικο, ένα τσάμικο, ένα καλαματιανό… Να φανεί τι δύναμη έχει στο λαιμό του. Αλλά δυστυχώς πολλοί από τους δημοτικούς τραγουδιστές δεν έχουν μουσική Παιδεία. Δεν ξέρουν σε τι τόνο παίζει, για παράδειγμα, το κλαρίνο και σε τι τόνο πρέπει να τραγουδήσουν. Ξέρεις τι σπουδαίο πράγμα είναι να το ξέρεις αυτό; Ευτυχώς είχα τη μεγάλη τύχη στη ζωή μου και σπούδασα στο Εθνικό Ωδείο και ξέρω τι γίνεται, καταλαβαίνω τους τόνους των οργάνων και τραγουδάω σωστά. Το σημαντικό είναι να υπάρχει και το κίνητρο για να πετύχει κανείς στο δημοτικό τραγούδι. 

video video video video video video
Βιντεοβιογραφία
{youtube}sd9CSSTzyus{/youtube}
video video video video video video

Hpeiros.gr:Θα θέλατε ο γιος σας να ασχοληθεί με το δημοτικό τραγούδι;

Aλ. Κιτσάκης: Κοίταξε να δεις. Το παιδί μου φαίνεται να έχει το ταλέντο για να ασχοληθεί με το δημοτικό τραγούδι. Όταν ήταν 7,5 χρονών τραγούδησε το «Δεν μπορώ μανούλα μου», ένα δύσκολο τραγούδι. Έχει φοβερό μουσικό αυτί και αυτός, όμως του τα ξεκαθάρισα: Πρώτα θα σπουδάσεις, θα γίνεις κύριος και σωστός άνθρωπος και μετά όλα τα άλλα. Και επειδή έχεις πατέρα τον Κιτσάκη, του είπα, μπορείς όποτε θες να βγάλεις ένα δίσκο που να φαίνεται το όνομα σου.

Έχει τραγουδήσει και σε εκδηλώσεις μαζί μου και έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. 


Hpeiros.gr:Η Πολιτεία τι πρέπει να κάνει για να βοηθήσει το δημοτικό τραγούδι;

Aλ. Κιτσάκης: Κυρίως θα πρέπει να βοηθήσει στον τομέα της προβολή. Μπορεί, για παράδειγμα, να «αναγκάσει» τα μεγάλα κανάλια, να παίζουν δημοτικό τραγούδι και να μην το αγνοούν εντελώς. Έστω δύο φορές την εβδομάδα. Πρέπει να υπάρχει στα κανάλια, να το βλέπει ο κόσμος. Το δημοτικό τραγούδι χρειάζεται προβολή. Όσο πιο πολύ το ακούει ο κόσμος, τόσο πιο πολύ θα το αγαπάει και τόσο θα ανεβαίνει. Και έτσι θα περάσει και στη νέα γενιά.

Hpeiros.gr:Έχετε κάνει πολλά ταξίδια στο εξωτερικό για να τραγουδήσετε στην ορογένεια. Ποιο ήταν εκείνο το ταξίδι που σας έμεινε βαθιά χαραγμένο στη μνήμη;

Aλ. Κιτσάκης: Θυμάμαι το 1983 όταν πήγα στην Αυστραλία. Είχε πάει το 1982 και ο Καραμανλής ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και είχε μαζέψει 70.000 κόσμο στη ομιλία που έκανε στην Μελβούρνη. Την άλλη χρονιά πήγα εγώ και τραγούδησα σ’ ένα τεράστιο πάρκο και είχε μαζευτεί 120.000 κόσμος. Λαϊκό προσκύνημα έγινε. Και έγραψε μια εφημερίδα της Αυστραλίας ότι η επίσκεψη του Αλέκου Κιτσάκη επισκίασε την αντίστοιχη του Καραμανλή. Ειλικρινά σας λέω, τέτοια λατρεία από κόσμο δεν ξανάδα. Ήταν καλοκαίρι τότε, Αύγουστος του ’83,  και ψήνανε αρνιά μέσα στο πάρκο από τις 6:30 το πρωί.

Μπήκα μέσα στον κόσμο, τους μιλούσα και κλαίγανε. Ερχόντουσαν να μου σφίξουν το χέρι. Γι’ αυτό σας λέω, με αγάπησε ο κόσμος γιατί μπήκα στο πετσί του. Δεν μου αρέσουν οι βεντετισμοί, θέλω να είμαι φίλος με τον κόσμο. Και που λέτε γύρισα όλο το πάρκο τότε και χαιρέτισα όσο πιο πολλούς μπορούσα. Συνολικά έχω πάει δέκα φορές στην Αυστραλία. Χαμός έγινε και το 1982 όταν πήγα στο Τορόντο του Καναδά (όπου και πάλι συγκεντρώθηκαν 120.000 `Έλληνες!)

Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο. Πήγα στη Γερμανία, στη Σουηδία, στο Βέλγιο. Όπου υπήρχε Ελληνισμός πήγαινα. 


Hpeiros.gr:Από Ελλάδα; Υπάρχει μέρος που να μην έχετε τραγουδήσει; 

Aλ. Κιτσάκης: Όχι. Όλη την Ελλάδα έχω γυρίσει. Δεν έχω αφήσει κακοτράχαλο για κακοτράχαλο χωριό.

Μια φορά θυμάμαι πήγα σε ένα μαγαζί, «Όλυμπος» λεγότανε, στη Λάρισα και μου στρώσανε δάφνες. Με λατρεύουν. Είμαι σήμερα 74 χρονών και ακόμα χτυπάει το τηλέφωνο μου όπως χτύπαγε το ‘70. Αυτή η αναλλοίωτη αγάπη του κόσμου για μένα είναι μοναδική.


Hpeiros.gr:Για πείτε μας για τη βράβευση με το χρυσό μικρόφωνο που έγινε στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια

Aλ. Κιτσάκης: Είναι η πρώτη φορά που τιμήθηκε τραγουδιστής του δημοτικού τραγουδιού με αυτό το βραβείο και ήταν το επιστέγασμα της αγάπης που έχει ο Μάτσας για μένα – 40 χρόνια στην ΜΙΝΩΣ ήμουνα. Εκεί πρωτοτραγούδησα και εκεί έμεινα. Το Μάτσα τον θεωρώ σαν πατέρα μου, συνεργαστήκαμε πάνω από 40 χρόνια, με βοήθησε να αναδειχθώ ως τραγουδιστής. Θυμάμαι, τη δεκαετία του ’60, τραγούδαγα μπροστά στο Μάτσα και έτρεμαν τα πόδια μου. Μου έδινε θάρρος και όταν έκανα λάθος στις μαγνητοφωνήσεις μου το διόρθωνε με πατρική στοργή. Τότε θυμάμαι, ο δίσκος γέμισε στα 3:20, παραπάνω δεν έπαιρνε.

Φωτογραφικό στιγμιότυπο από τη βράβευση του στη Μεγάλη Βρετάνια

Για να δείτε πόσο πολύ καλό παιδί ήμουνα, το 1968 είχαν έρθει από μια άλλη δισκογραφική και μου έδιναν 500.000 δραχμές για να φύγω από την ODEON (που μετονομάστηκε MINΩΣ αργότερα). Τα λεφτά ήταν πολλά, με αυτά έπαιρνα τότε όλη την Αγία Παρασκευή. Είχα συμβόλαιο με την ODEON, τότε έληγε το συμβόλαιο μου και το λέω στο Μάτσα. Βάλε, μου λέει ο Μάτσας, στο συμβόλαιο ημερομηνία μέχρι το 2050 και έλα να υπογράψουμε. Τέτοια αγάπη μου είχε και εγώ δεν μπορούσα να μην τον στηρίξω. Γι’ αυτό κι έμεινα τόσα χρόνια στην εταιρεία του. 

Ο ΑΛΕΚΟΣ ΚΙΤΣΑΚΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΜΑΚΗ ΜΑΤΣΑ

Νιώθοντας την ανάγκη να ευχαριστήσει δημοσίως το Μάκη Μάτσα, ο Αλέκος Κιτσάκης μας ζήτησε να δημοσιεύσουμε το ακόλουθο ευχαριστήριο του προς αυτόν:

Μάκης Μάτσας: Ισόβιος Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής της μεγαλύτερης δισκογραφικής ελληνικής εταιρείας όλων των εποχών, την MINOS-EMI.

Συνεργάστηκα μαζί του για 40 ολόκληρα χρόνια. Είμαι παιδί της εταιρείας MINOΣ Μάτσας & Υιοί. Γραμμοφώνησα στην εταιρεία αυτή 2.000 τραγούδια, πολλά εκ των οποίων έγιναν μεγάλα σουξέ και τραγουδήθηκαν από όλη την Ελλάδα και τους Έλληνες του εξωτερικού.

Με τον Μάκη Μάτσα είμαστε κάτι περισσότερο από αδέλφια και αυτός μου έδωσε το προσωνύμιο «Αηδόνι της Ηπείρου», το 1965 όταν κυκλοφόρησε τον πρώτο μου μεγάλο δίσκο με 12 τραγούδια και με τίτλο «ΑΚΕΚΟΣ ΚΙΤΣΑΚΗΣ, Το Αηδόνι της Ηπείρου».

Γι’ αυτό λοιπόν εκφράζω δημοσίως απέραντη και αιώνια ευγνωμοσύνη τόσο στο Μάκη Μάτσα, που σημειωτέων είμαστε και κουμπάροι, όσο και στον αείμνηστο πατέρα του Μίνωα Μάτσα που τον αγάπησα σαν πατέρα μου. Γιατί αυτός ο άγιος άνθρωπος πίστεψε στο ταλέντο της φωνής μου και με βοήθησε να γίνω ο μεγάλος και τρανός τραγουδιστής σε όλη την Ελλάδα σαν το μοναδικό «Αηδόνι».

Φέτος το Πάσχα η εταιρεία MINOS-EMI κυκλοφόρησε ένα διπλό CD με γενικό τίτλο «40 χρυσές επιτυχίες, Αλέκος Κιτσάκης, το Αηδόνι της Ηπείρου.Είναι 40 τραγούδια στην αυθεντική τους εκτέλεση που ξανακυκλοφορούν σήμερα. Η εταιρεία θα κυκλοφορήσει στη συνέχεια, σε συλλεκτικά CDs, όλα τα παλιά μου τραγούδια για να μπορέσει ο κόσμος να τα προμηθευτεί και να διατηρήσει στο αρχείο του.

 
Υστ. Εδώ ολοκληρώνεται το τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος στον κορυφαίο Έλληνα τραγουδιστή της Δημοτικής μας παράδοσης τον Αλέκο Κιτσάκη.

H συνέντευξη με τον Αλέκη Κιτσάκη έγινε στην καφετέρια "Αθηναϊκόν" του Ψυχικού

Με την ευκαιρία θέλουμε να τον ευχαριστήσουμε θερμά για την καλοσύνη που είχε να διαθέσει τον χρόνο του για να μας αφηγηθεί όλη του τη ζωή και την πορεία του στο τραγούδι, αλλά και να μας αποκαλύψει μέσα από τις ερωτήσεις μας, άγνωστες όσο και προσωπικές πτυχές της ζωής του, που μας συγκίνησαν. Του ευχόμαστε από το βάθη της καρδιάς μας να είναι πάντα καλά, να χαίρεται την οικογένειά του και φυσικά να συνεχίσει να μας διασκεδάζει και να μας χαρίζει όμορφες επιτυχίες.

www.ipiros.gr